میخوام یکم از غصه هام بنویسم. شاید پس فردا خوندم و گفتم عه چه روزایی بود. چی فکر میکردیم و چی شده بوده و الان چی شده.
ترم 10 شده و دانشگاه داره تموم میشه و احساس میکنم هیچ شهودی نسبت به مسئله ای ندارم. درست کار اساتید رو نمیشناسم. به فیلدی علاقه مند نشدم. پروژه خاصی انجام ندادم. حتی درست سرکار نرفتم. هی صبر کردم توی دانشگاه یه جایی پابند بشم. نشدم. پروژه کارشناسی رو خواستم یه چیزی تعریف کنم که پایبندم کنه بهم شهود بده که نبود. اصلا نمیدونم اینا دنبال چین. چرا صیاد اونطوری اصلا جوابم رو نداد. البته اون سوییسه رو پیدا کردم که خیلی عجیب و باحال بود. اما تصوری ندارم از اونجا بودن. کاش چهارتا آدم جالب کنارم بودن و با هم پیش میرفتیم نسبت به مسایل. از این جنس تنهایی متنفرم.
نمیدونم من هی دنبال یه سری آدم بودم با هم زندگی رو یاد بگیریم. ازشون یاد بگیرم. یه استادی که کار معنا دار کنه. که سوال پرسیدن رو بدونه و جواب دادن رو.
شاید تو سکوت باید بشینم کتاب های آدم های مختلف رو بخونم. یکم یاد بگیرم چطوری فکر میکردن. یکم شهود بگیرم نسبت به زندگی.
